పోదున్నే తన చిరునవ్వుతో నాకు సుబోధయం చెబుతుంది.
నాకేం కావాలో నేను నిద్దుర లేవక ముందే అన్నీ నాకు సమకూరుస్తుంది.
ప్రేమగా నాకు స్నానం చేపించి సుబ్రత గురించి నేర్పుతుంది.
శ్రమ అనుకోకుండా తోటివారితో నేను ఎలా మెలగాలో ప్రతి రోజు చెబుతుంది.
బడి నుండి ఇంటికి వచ్చేసరికి నాకోసం గుమ్మం ముందే వేచి వుంటుంది.
అమ్మని చూడగానే పరుపరుగున వచ్చి అమ్మ వెచ్చని గుండెపై వాలిపోతాను.
అమ్మ అమాంతం నన్ను అలాగే ఎత్తుకొని ఇంటిలోపలికి తీసుకెళ్ళి,
నాకు కథలు చెప్తూ గోరుముద్దలు తినిపిస్తుంది.
సరస్వతి దేవిలా నాకు చదువు చెబుతుంది.
చీకటి పడిన వేల తన నవ్వులో వెలుగు నింపి,
ప్రేమతో నా తలపై తన చేయిపెట్టి నిమురుతూ నన్ను నిద్రపుచ్చుతుంది.
ఇది మనకు తెలుసు ఎందుకంటే మనము అమ్మ ప్రేమను చవిచూసాము...............!
కాని పాపం అనాదాస్రమంలో అభం శుభం తెలియని పసిపిల్లకు ఇవి కధలుగానే తెలుసు.
మనకున్న సమయంలో ఎంతో కొంత క్షణాలను వారికోసం నియమిద్దాం.
మనలో వున్న మానవత్వాన్ని నిద్రపోనీయకండి.
దయచేసి మేల్కొలపండి.
No comments:
Post a Comment